Büyük bir evimiz vardı. Annen ile mutlu bir hayat yaşıyordum, ancak birgün bahçede oynarken çok kötü bir şey yaşadım...
"Anne! Ben oynamaya çıkıyorum!"
"Tamam Hinami! Ama çabuk din yemek soğacak."
Ozamanlar hava çok sıcaktı, bende bu sıcaktan kurtulmak için gölgelik bir alan buldum. Ve orada dinlenmeye başladım, ancak nedense vücudumda bir baskı hissettim, aşağıya baktığımda bacaklarım yok olmuştu, Ama onları hissedebiliyordum. Ne olduğunu daha anlayamadan gölgenin içine çekildim. Simsiyahtı ve birşey görünmüyordu, sesimi çıkarmaya çalıştım...
"@^@##₺*×&₺₺<÷@<@"
Ama sesim çıkmıyordu... Nolduğunu anlamak için etrafıma baktım, haraket etmeye çalıstım. Ama ne görebiliyordum nede haraket edebiliyordum... çok zifiri karanlığın içinden parlayan birşey gördüm, bana doğru geliyordu, ilk başta ne olduğunu anlayamadım, taaki biraz daha yaklaşan kadar... simsiyah gözükmeyen bir gövdesi, içi kıpkırmızı bembeyaz ovalimsi gözleri yamuk ve sırasız dişlerle gülerek bana bakıyordu. Onu tarif edemedim, Ama hala yaklaşıyordu haraket etmeye çalıştım ama hepsi boşunaydı. Yaratık git gide dahada yaklaşıyordu... en sonunda ağzını açarak üstüme atladı. O an hissettim korku tarif edilemezdi, sonra bir anda evimde yatağımda uyandım merdivenlerden indim ve masaya gittim. Bunları yaparken gözlerim faltaşı gibi açıktı, sanki bir travma yaşamıştım. O sırada annem yanıma geldi ne olduğunu sorduğumda anlatmaya başladı.
"Seni gölgenin altında bayılmışım gördüm, başına sıcak geçmiştir diye yatağına yatırdım."
Anneme bu olayı anlatsam beni deli sanardı. Buyüzden ağzımı kapalı tuttum, birkaç gün sonra eve doktora benzeyen bir kişi geldi, daha ne olduğunu anlayamadan hemen sorulara başladı. Bu sorular o gün gördüğüm şeyle ilgiliydi, meğersem annem herşeyi biliyormuş ama beni korkutmamak için ağzını kapalı tutmuş. Psikolog sormaya başladı...
"Bana o siyah bölgede tam olarak ne gördüğünü anlatsbilirmisin?"
"Orada birşey görmedim..."
Tabi bana inanmadı ve yaratığı tarif etmeye başladı.
"Acaba gördüğün şey yamuk dişlerle gülümseyen iki çift siyah kırmızı gözlere sahip bir şeymiydi?"
Bu cümleden sonra gözlerimi boncuk gibi açtım, ve neler yaşadığımı teker teker anlatmaya başladım...
"Oraya düştüğümde etrafım simsiyahtı, ne görebiliyordum, nede duyabiliyordum... haraket dahi edemiyordum, konuşmaya çalıştığımda hiçbir ses çıkaramıyordum. Uzaktan bana doğru gelen birşey vardı, bir yaratıktı. Gülen suratıyla bana doğru geliyordu, bana iyice yaklaştığında ağzını açtı ve beni yedi. O anda yatağımda uyandım."
Psikolog söylediğim şeyi anlayıp Konuşmaya başladı.
"Bunu söylediğimde gözlerini faltaşı gibi açman, ve yaşadıklarını anlatırkende titreye titreye cümleleri yanlış kurman nasıl bir travma yaşadığını belli ediyor. Bu korkunun bir çözümü yok..."
Dediğinde hemen bağırmaya çalıştım, Ama beni durdurdu.
"Pe-peki ya o gördüğüm yaratık neydi?"
Psikolog gözlerini açtı ve benden dinlememi stedi.
"O şeye halk dilinde "Chaos" denir, mitolojide ise gölge tanrısı olarak bilinir. İnsanlara ve hayvanlara yeni korkular ve travmalar yaşattığı söylenir, Chaos okadar korkunçturki onu gören birahane unutamaz..."
Artık yeni bir korkum vardı... ama bu korkuyla yaşamayı başardım. Aradan 9 yıl geçti ve artık 17 yaşındaydım, o anı hala unutamıyordum. Bana bakan o gözler ve o gülen yüz... her gece rüyama giren o şey... Beni gerçekten ürkütüyordu.
Çok geçmeden bir akademiye yazıldım ve geçtim... bu akademide beni anlayabilecek kişilerin olduğunu umuyordum. Ve içeri girdim, içerisi limon gibi mayhoş bir koku salıyordu, Ama bu koku beni rahatlatıyordu. Beni tedavi eden Psikolog bu akademinin öğretmenlerinden biriydi, ayrıca beni gören herkes sanki korkarsın gibi benden uzaklaşıyordu. Sınıfa girdiğimde beni tedavi eden psikoloğu gördüm, beni hemen tanıdı ve kendini tanıtmaya başladı
"Oh selam bana bay Achiri diyebilirsin."
"Ta-tamam."
Sırama oturdum, sınıf baya büyüktü nereye baksan 30mwtrwlik bir sınıftı, duvarlardan ses yalıtımları ders verenin rahat konuşmasını sağlıyordu. Oturduktan 30saniye sonra yanıma kimse gelmemeye başladı, Acaba bendensin korkuyorlardı? Yanıma gelen tek kişi bay Achiriydi, ve bana neden onların benden korktuklarını açıklamaya başladı.
"Onlar senin neler yaşadığını biliyorlar, aslında sana açıyorlar ve destek olmak istiyorlar. Ama travmanın tetiklememek için ağızlarını kapalı tutuyorlar."
Bende anlarmış gibi gözlerimi kapadım.